Είναι κάμποσες μέρες που η Silia συνέχισε το παιχνίδι του “ανήσυχου” δίνοντάς μου τη σκυτάλη με τις δικές της ανησυχίες. Σ’ ευχαριστώ, γιατρέ μου, και λυπάμαι που δεν μπόρεσα νωρίτερα να απαντήσω… αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ J

Ας δούμε λοιπόν…

Α) Μεγάλη αρετή η τιμιότητα. Όταν όμως, δεν συνοδεύεται από τον κατάλληλα υψηλό δείκτη ευφυϊας, γίνεται επικίνδυνη. (Μάνος Χατζηδάκις)

Συμφωνώ και επαυξάνω. Η τιμιότητα, όπως και κάθε αρετή άλλωστε, αν είναι ξεκομμένη από την ευφυΐα και τη λογική, παύει να είναι αρετή και γίνεται απλώς γνώρισμα, ενίοτε δε γνώρισμα από αμαρτωλό έως και επικίνδυνο.

Ο τίμιος δε, μια και περί αυτού η ερώτηση, εάν στερείται ευφυΐας το μεν γίνεται καταστροφικός για τον εαυτό του το δε επικίνδυνος για τους άλλους. Και τούτο γιατί την τιμιότητά του δεν μπορεί να την κρύψει, κι έτσι ο κάθε τρίτος που μπορεί να διαγνώσει το χαρακτήρα του έχει την δυνατότητα να τον εκμεταλλευτεί, ενώ ακόμα και ο ίδιος μπορεί να υποβάλλει τον εαυτό του σε άχρηστες θυσίες και κόπους. Από την άλλη πλευρά πάλι, εάν δεν έχει την απαιτούμενη οξύνοια ενδέχεται να επέμβει στις υποθέσεις άλλων λόγω υπερβάλλοντος ζήλου και να τους προξενήσει ζημία.

Ο «τίμιος βλαξ» είναι εντέλει αμφίβολο εάν πραγματικά έχει την ικανότητα να διακρίνει τί είναι τίμιο και τί όχι, διότι λόγω του επιφανειακού της σκέψης του δεν είναι ικανός να εμβαθύνει και άρα κρίνει απλοϊκά και ρηχά τις καταστάσεις. Χωρίς να είναι ικανός κάποιος να αναλύει και να συνθέτει τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις και χωρίς ως εκ τούτου να μπορεί να εισέρχεται στον πυρήνα των γεγονότων τότε γίνεται έρμαιο της σύμπτωσης της στιγμιαίας διάθεσης και του συναισθήματος.

Β) Αν η μέρα σου “φτιάχνει” ή “χαλάει” ….. ερήμην της πραγματικότητας, εξαρτώμενη αποκλειστικά, από πράγματα φαινομενικά άσχετα, όπως πχ. από ένα άκουσμα ή μια εικόνα, …τότε δεν είσαι …”ψυχάκιας” , αλλά απλά …ερωτευμένος . (Anna-Silia)

Εδώ δεν είμαι απολύτως σύμφωνη. Ο έρωτας μπορεί να είναι η αιτία μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Όχι όμως και η μοναδική.

Το φαινόμενο δεν είναι πάντα και η ουσία των πραγμάτων. Άρα το φαινομενικά άσχετο μπορεί να αποτελεί την αιτιώδη συνάφεια μεταξύ μιας συμπεριφοράς αλλοπρόσαλλης ή περίεργης ή δυσερμήνευτης και αυτών που είτε βρίσκονται κωδικοποιημένα στο υποσυνείδητο ή είτε είναι τόσο εσωτερικά ώστε δεν γίνονται ορατά από τους «έξω». Ένα άκουσμα ή μία εικόνα μπορεί, κατά τη γνώμη μου, να είναι το έναυσμα για να γίνει μια σειρά συνειρμών που «φτιάχνει» ή «χαλάει» τη μέρα μας. Φυσικά, αν ο συνειρμός έχει μονίμως να κάνει με το αντικείμενο του έρωτά μας, τότε, ναι, μιλάμε για πλάσμα ερωτευμένο J

Δεν ξέρω ποιοι θα ήθελαν να απαντήσουν ούτε και ποιοι είναι παρόντες. Όποιος όμως επιθυμεί θα μπορούσε να σχολιάσει τα εξής:

1) Κρέσσον άρχεσθαι τοις ανοήτοισιν ή άρχειν (οι ανόητοι είναι καλλίτερα να κυβερνώνται παρά να κυβερνούν) [Δημόκριτος]

2) Όταν χτυπάει το τηλέφωνο του απατεώνα είναι σαν να πέφτει ψάρι στην απόχη του ψαρά (Νεφελόεσσα)