Φοβάμαι
την επίγευση των καμένων καιρών
Φοβάμαι
τις κραυγές των αδίκως νεκρών
Φοβάμαι
την οδύνη των βουβών οφθαλμών
Φοβάμαι
την κατάρα των πληγέντων δρυμών
Φοβάμαι
τη σιγή των χαμένων κτηνών
Φοβάμαι
τις σκιές των άδειων σπιτιών
Φοβάμαι
τις πληγές των κρυφών μαχαιριών
Φοβάμαι
τις νεφέλες των απόντων λυγμών
Φοβάμαι
Γράμματα από τη Νεφελοκοκκυγία 
28 Αυγούστου, 2007 at 00:30
μόνο ο φόβος μας εμεινε… ο φοβος του μετα…
28 Αυγούστου, 2007 at 21:23
Ο φόβος στην αρχή σοκάρει. Μετά όμως μπορεί να αποδειχθεί (σωτήρια) κινητήρια δύναμη
30 Αυγούστου, 2007 at 08:49
«Φοβάμαι
τις νεφέλες των απόντων λυγμών»
κι’ εγώ.
31 Αυγούστου, 2007 at 00:23
e.e. : το χειρότερο όλων